Ба номи Худои бахшояндаи меҳрубон!
1. Алиф, лом, ро. Ин аст оёти китоби боҳикмат.
2. Оё мардум дар таъаҷҷубанд, аз ин ки бар марде аз худашон ваҳй кардем, ки мардумро битарсон ва мӯъминонро хушхабар деҳ, ба ин ки дар назди Парвардигорашон пойгоҳе баланд доранд? Кофирон гуфтанд, ки ин мард ошкоро ҷодугарест!
3. Парвардигори шумо Аллоҳ аст, ки осмонҳову заминро дар шаш рӯз биёфарид, сипас ба Арш муставӣ шуд2, тартиби корҳоро аз рӯи тадбир мекунад. Ҷуз ба рухсати ӯ шафоъаткунандае набошад. Ин аст Аллоҳ, Парвардигори шумо. ӯро бипарастед! Чаро панд намегиред?
4. Бозгашти ҳамаи шумо ба сӯи ӯст. Ин ба яқин ваъдаи Худост. ӯ махлуқотро биёфаринад. Боз ононро ба сӯи худ бозгардонад, то касонеро, ки имон оварда ва кори шоиста кардаанд, аз рӯи адл мукофот диҳад. Ва кофиронро ба ҷазои куфрашон шаробест аз оби ҷӯшону азобест дардовар.
5. ӯcт, он, ки хуршедро дурахшанда ва моҳро мунаввар сохт ва барояшон манзилҳое3 муъайян кард, то аз шумори солҳо ва ҳисоб (оиди вақт) огоҳ шавед. Худо ҳамаи инҳоро ҷуз ба ҳақ наёфарид ва оётро барои мардуме, ки медонанд, ба тафсил баён мекунад.
6. Дар рафтуомади шабу рӯз ва он чӣ Худо дар осмонҳову замин офаридааст, барои парҳезгорон ибратҳост!
7. Касоне, ки ба дидори Мо умед надоранд ва ба зиндагии дунявӣ хушнуд шуда ва ба он оромиш ёфтаанд ва онон, ки аз оёти (оятҳои қуръон ва муъҷизаҳо) Мо бехабаранд,
8. ба ҷазои корҳое, ки мекардаанд, ҷойгоҳашон ҷаҳаннам аст.
9. Ононро, ки имон овардаанд ва корҳои шоиста кардаанд, Парвардигорашон ба сабаби имонашон ба биҳиштҳое пурнеъмат, ки наҳрҳои об дар зери пояшон ҷорист, ҳидоят мекунад.
10. Дар он ҷо дуъояшон ин аст: «Бор Худоё, Ту покӣ”. Ва ба ҳангоми дуруд салом мегӯянд ва поёни дуъояшон ин аст: «Сипос Худоро, он Парвардигори ҷаҳониён».
11. Агар бо ҳамон шитоб, ки мардум барои худ хайр металабанд, Худо барояшон шар мерасонид, маргашон фаро расида буд. Пас ононро, ки ба дидори Мо умед надоранд, вомегузорем, то дар гумроҳии хеш саргардон бимонанд.
12. Чун ба одамӣ зараре расад, чи бар паҳлӯ хуфта бошад ва чи нишаста ё истода, Моро ба дуъо мехонад. Ва чун он зарарро аз ӯ дур созем, чунон мегузарад, ки гӯӣ Моро барои дафъи он зараре, ки ба ӯ расида буд, ҳаргиз нахондааст. Аъмоли исрофкорон инчунин дар назарашон ороста шудааст.
13. Ва Мо мардумеро, ки пеш аз шумо буданд, чун ситам карданд ва ба паёмбаронашон, ки бо далелҳои равшан сӯи онҳо омада буданд, имон намеоварданд, ҳалок кардем. Мардуми табаҳкорро инчунин ҷазо медиҳем.
14. Он гоҳ шуморо дар рӯи замин ҷонишини онҳо гардонидем, то бингарем, ки чӣ гуна амал мекунед.
15. Чун оёти равшани мо бар онон тиловат шуд, онҳо, ки ба дидори Мо умед надоранд, гуфтанд: «Қуръоне ғайри ин Қуръон биёвар ё дигаргунаш кун!» Бигӯ: «Маро нарасад, ки онро аз сӯи худ дигаргун кунам. Ҳар чӣ ба ман ваҳй мешавад, пайрави ҳамон ҳастам. Метарсам, ки агар ба Парвардигорам фармонбар нашавам, ба азоби он рӯзи бузург гирифтор оям».
16. Бигӯ: «Агар Худо мехост, ман онро бар шумо тиловат намекардам ва шуморо Худованд аз он огоҳ намесохт. Ва пеш аз ин дар миёни шумо умре зистаам. Чаро ба ақл дарнамеёбед?»
17. Кист ситамкортар аз он, ки бар Худо дурӯғ мебандад ё оёти ӯро дурӯғ мепиндорад? Ҳаройна кофирон растагор нашаванд!
18. Ғайри Худо чизҳоеро мепарастанд, ки на судашон мерасонад на зиён. Ва мегӯянд : «Инҳо шафеъони мо дар назди Худоянд». Бигӯ: «Оё ба Худо аз чизе хабар медиҳед, ки дар замину осмон аз он суроғе надорад? Худо пок аст ва аз он чӣ бо ӯ шарик месозед, фаротар аст!»
19. Мардум ҷуз як уммат набуданд, миёнашон ихтилоф афтод. Ва агар на он сухане4 буд, ки пеш аз ин аз Парвардигорат содир гашта буд, дар он чӣ ихтилоф мекунанд, ҳукм карда мешуд.
20. Ва мегӯянд: «Чаро аз ҷониби Парвардигораш мӯъҷизае бар ӯ нозил намешавад?» Бигӯ: «(Илми) ғайб аз они Худост. Интизорӣ бикашед! Ман низ бо шумо мунтазир мемонам!»
4. Мурод ин аст ки Худованд (ҷ) касеро азоб намекунад, то ин ки бар ӯ ҳуҷҷатро қоим кунад ва Худованд (ҷ) барои ҳар як уммат вақте ва муҳлате муайян кардааст.
21. ҳар гоҳ пас аз зараре, ки ба мардум расидааст, раҳмате ба онҳо бичашонем, бинӣ, ки дар оёти Мо бадандешӣ мекунанд, бигӯ: «Тадбири Худо зудтар аст». Расулони Мо (малоикаҳо) низ бадандешиҳои шуморо менависанд.
22. ӯст, ки шуморо дар хушкӣ ва дар дарё сайр медиҳад. То он гоҳ, ки дар киштиҳо ҳастанд ва боди мувофиқ ба ҳаракаташон меоварад, шодмонанд. Чун тӯфон фаро расад ва мавҷ аз ҳар сӯ бар онҳо резад, чунон пиндоранд, ки дар муҳосираи мавҷ қарор гирифтаанд, (яқин карданд, ки ҳалок мешаванд), Худоро аз рӯи ихлос ва ягонагӣ бихонанд, ки агар моро аз ин хатар бираҳонӣ, ҳатман, аз шукргузорон хоҳем буд.
23. Чун Худо онҳоро бираҳонад, бинӣ, ки дар замин ба ноҳақ саркашӣ кунанд (ба сӯйи гуноҳ ва фасодкорӣ дар замин бармегарданд). Эй мардум, ин саркашӣ ба зиёни худатон аст. Манфиъат мебаред дар ин зиндагии дунявӣ. Он гоҳ ҳама ба назди Мо бозмегардед, то аз корҳое, ки мекардаед, огоҳатон созем.
24. Масали ин зиндагии дунё чун боронест, ки аз осмон нозил кунем, то ба он ҳар гуна рустаниҳо аз замин бирӯянд, аз он чи, одамиён мехӯранд ва он чи чорпоён мечаранд. Чун замин пирояи хеш баргирифт ва ороста шуд (бо гулу гиёҳ) ва мардумаш пиндоштанд, ки худ қодир бар он ҳама будаанд, фармони Мо шабҳангом ё ба рӯз даррасад ва чунон аз бехаш барканем, ки гӯё дирӯз дар он макон ҳеҷ чиз набудааст. Оётро барои мардуме, ки меандешанд, инчунин тафсил медиҳем.
25. Худованд ба сарои саломат (ҷаннат) даъват менамояд ва ҳар киро бихоҳад ба роҳи рост ҳидоят мекунад!
26. Подоши онон, ки некӣ мекунанд, некист (ҷаннат) ва чизе афзун бар он (дидори Худованд). На сияҳрӯй шаванду на хор. Инҳо аҳли биҳиштанд ва дар он ҷовидонанд.
27. Ва барои онон, ки муртакиби бадиҳо шаванд, подоши ҳар бадӣ монанди он аст ва хорӣ бар онҳо ғолиб мешавад. Касе онҳоро аз хашми Худо нигаҳ намедорад, чунон шаванд, ки гӯё рӯяшон дар порае аз шаби торик пӯшида шудааст. Инҳо аҳли ҷаҳаннаманд ва ҷовидона дар он ҳастанд.
28. Ва рӯзе ҳамаи онҳоро дар маҳшар гирд оварем. Сипас мушриконро гӯем: «Шумо ва шариконатон (онон, ки шарики Худо сохтаед) дар макони худ қарор гиред!» Сипас онҳоро аз якдигар ҷудо мекунем ва шарикҳояшон (ба Худо шарик сохтаҳояшон) мегӯянд: «Шумо ҳаргиз моро намепарастидаед».
29. Худо ба гувоҳӣ миёни мову шумо кофист, ки мо аз парастиши шумо ҳаргиз огоҳ набудаем.
30. Дар он ҷо (рӯзи қиёмат, дар вақти ҳисоб) ҳар кас ҳар чӣ кардааст, подошашро хоҳад дид ва ҳамаро ба сӯи Худо мавлои ҳақиқияшон бозгардонида мешаванд ва ҳамаи он бутон, ки ба ботил мепарастиданд, нобуд мешаванд.
31. Бигӯ: «Чӣ касе аз осмону замин ба шумо рӯзӣ медиҳад? Кист, ки шунавоиву биноиро молик бошад? Ва кист, ки зиндаро аз мурда (ҳамчунон, ки мӯъминро аз кофир ва чӯҷаро аз тухм) падид меорад ва мурдаро аз зинда (кофирро аз мӯъмин ва тухмро аз мурғ) ва кист, ки корҳоро ба сомон меоварад?» Хоҳанд гуфт: «Аллоҳ». Пас, бигӯ: «Оё парҳезгор намешавед?»
32. Пас, он Аллоҳ, Парвардигори ҳақиқии шумост (яъне, ӯ фақат мустаҳиқи ибодат аст), баъд аз ҳақиқат (ибодати Худои ягона) ҷуз гумроҳӣ чист? Пас, чи гуна аз ибодати ӯ рӯй мегардонед? (дар ҳоле ки ӯ мустаҳиқи ибодат аст)
33. Пас сухани Парвардигори ту дар бораи исёнгарон, ки гуфт: «инҳо имон намеоваранд», ба ҳақиқат пайваст!
34. Бигӯ: «Оё аз ин шариконатон (онон, ки ба Худо шарик сохтаед) касе ҳаст, ки чизеро биёфаринад ва боз (пас аз мурдан), зинда кунад?» Бигӯ: «Худои якто махлуқотро меофаринад ва боз (пас аз мурдан), зинда мекунад. Пас чӣ гуна аз ҳақ бероҳаатон мекунанд?»
35. Бигӯ: «Оё аз ин шариконатон (онон, ки ба Худо шарик сохтаед) касе ҳаст, ки ба ҳақ роҳ намояд?» Бигӯ: «Худо ба ҳақ роҳ менамояд. Оё он (зоте), ки ба ҳақ роҳ менамояд ба пайравӣ сазовортар аст ё он касе ки ба ҳақ роҳ намеёбад магар ин ки ба ҳақ ҳидоят карда шавад? Шуморо чӣ шудааст? Чӣ гуна ҳукм мекунед?»
36. Ва бештарашон (мушрикон) фақат тобеъи гумонанд (дар ибодати бутон) ва гумон наметавонад ҷои ҳақро бигирад. Албатта, Худо ба коре, ки мекунанд, огоҳ аст!
37. Ва нашояд, ки ин Қуръонро ҷуз ба Худо нисбат кунанд, балки тасдиқи чизест, ки пеш аз он омадааст ва баёни он китоб аст. Шакке нест, ки аз ҷониби Парвардигори ҷаҳониён аст.
38. Оё мегӯянд, ки онро ба дурӯғ ба Худо нисбат мекунад. Бигӯ: «Агар рост мегӯед, ҷуз Худо ҳар киро, ки метавонед, ба ёрӣ бихонед ва сурае монанди он биёваред».
39.Балки дурӯғ шумурданд чизеро, ки ба илми он иҳота наёфта буданд ва ҳанӯз аз ҳақиқати он бехабаранд. Касоне, ки пеш аз онон буданд, низ паёмбаронро чунин ба дурӯғ нисбат доданд. Пас бингар, ки оқибати кори ситамгорон чӣ гуна будааст.
40.Ва баъзе аз онҳо ба он имон меоваранд ва баъзе имон намеоваранд. Ва Парвардигори ту ба фасодкорон огоҳтар аст!
41.Ва агар туро ба дурӯғ нисбат карданд, бигӯ: «Амали ман аз они ман аст ва амали шумо аз они шумо. Шумо аз кори ман безоред ва ман аз кори шумо безорам».
42.Ва баъзе аз онҳо (мушрикон) ба ту гӯш медиҳанд. Оё агар дарнаёбанд (нафаҳманд маънои сухани туро), ту метавонӣ каронро шунаво созӣ?
43. Баъзе аз онҳо ба ту менигаранд. Оё агар набинанд, ту метавонӣ кӯрони нобиноро роҳ бинамоӣ ?
44. Худованд ба мардум ҳеҷ ситам намекунад, вале мардум худ ба нафси худ ситам мекунанд!
45. Ва рӯзе, ки Худованд ононро (мушриконро барои ҳисобу китоб) дар маҳшар гирд оварад, чунон пиндорӣ, (эй паёмбар), ки танҳо соате аз рӯз дар дунё истодаанд, (то) якдигарро бишиносанд. Онҳо, ки дидор бо Худоро дурӯғ меҳисобанд, зиёндидаанд ва ҳидоятнаёфтагонанд!
46. Ё баъзе аз чизҳоеро, ки ба онҳо ваъда додаем, ба ту менамоёнем ё туро мемиронем. Бозгашти ҳамаашон ба назди мост ва Худо ба ҳар коре, ки мекунанд, нозир аст.
47. Ва ҳар умматеро паёмбаре буд ва чун паёмбарашон биёмад, корҳо миёнашон ба адолат файсала ёфт ва мавриди ситам воқеъ нашуданд.
48. Ва мегӯянд: «Агар рост мегӯед, пас ин ваъда чӣ вақт хоҳад буд?»
49. Бигӯ: «Ман дар бораи худ, ҷуз он чӣ Худо бихоҳад, молики ҳеҷ суду зиёне нестам. Марги ҳар умматеро замоне муайян аст. Чун замонашон (замони маргашон) фаро расад, на як лаҳза дер кунанд ва на як лаҳза пеш афтанд».
50. Бигӯ: «Чӣ мекунед, агар азоби ӯ ба ногоҳ шабҳангом ё ба рӯз фаро расад? Гунаҳкорон чӣ чизро инчунин ба шитоб металабанд?
51. Оё чун азоб ба вуқӯъ пайвандад, ба он имон меоваред? Акнун ин ҳамон чизест, ки фаро расиданашро ба шитоб мехостед».
52. Он гоҳ ба ситамкорон гуфта шавад: «Азоби ҷовидро бичашед! Оё на чунин аст, ки дар баробари аъмолатон ҷазо мебинед?»
53. Ва аз ту мепурсанд, ки оё он (растохез ва азоби Парвардигор) ҳақ аст? Бигӯ: «Оре, савганд ба Парвардигорам, ки ҳақ аст ва шумо оҷизкунанда нестед (Худоро)!»
54. Ва агар ҳар золиме (кофир) соҳиби ҳамаи (сарвати) рӯи замин бошад, хоҳад, ки худро ба он аз азоб бозхарад ва чун азобро бингаранд, пушаймонии хеш дар дил ниҳон доранд. Миёнашон ба адолат ҳукм шавад ва мавриди ситам воқеъ нагарданд.
55. Бидонед, ки ҳар чӣ дар осмонҳову замин аст, аз они Худост! Ва огоҳ бошед, ки ваъдаи Худо ҳақ аст, вале бештарашон намедонанд!
56. ӯст, ки зинда мекунаду мемиронад ва ҳама ба сӯи ӯ бозгардонида мешаванд.
57. Эй мардум, барои шумо аз ҷониби Парвардигоратон панде омад ва шифое барои он беморие, ки дар дил доред ва роҳнамоиву раҳмате барои мӯъминон.
58. Бигӯ: «Ба фазли Худову раҳмати ӯ». Шодмон шаванд, зеро ин ду (яъне, фазлу раҳмати Худо) аз ҳар чӣ ҷамъ мекунанд, беҳтар аст.
59. Бигӯ: «Оё ба ризқе, ки Худо бароятон нозил кардааст, нигаристаед? Баъзеро ҳаром шумурдед ва баъзеро ҳалол». Бигӯ: «Худо ба шумо иҷоза додааст ё ба ӯ дурӯғ мебандед?»
60. Онон, ки ба Худо дурӯғ мебанданд, дар бораи рӯзи қиёмат чӣ гумон кардаанд? Худо фазли худро ба мардумон арзонӣ медорад, вале бештаринашон шукр намегӯянд!
61. Дар ҳар коре, ки бошӣ ва ҳар чӣ аз Қуръон бихонӣ ва даст ба ҳар амале, ки бизанед, ҳангоме ки ба он мепардозед, мо нозир бар шумо ҳастем. Ва бар Парвардигори ту ҳатто ба миқдори заррае дар замину осмонҳо пӯшида нест. Ва ҳар чӣ хурдтар аз он ё бузургтар аз он бошад, дар китоби мубин4 навишта шудааст.
62. Огоҳ бошед, ки бар дӯстони Худо биме нест ва ғамгин намешаванд.
63. Касонеро, ки имон оварданд ва парҳезгорӣ мекарданд,
64. хушхабар аст онҳоро дар дунёву охират. Сухани Худо дигаргун намешавад. Ин аст комёбии бузург!
65. Сухани онон туро ғамгин насозад. Иззат ба тамомӣ аз они Худованд аст. ӯст, ки шунавову доност!
66. Огоҳ бошед, ки аз они Худост ҳар чӣ дар осмонҳову замин аст ва онон, ки ғайри Худоро шарикон мехонанд, аз гумони хеш пайравӣ мекунанд ва дурӯғ мегӯянд.
67. ӯст, ки шабро бароятон падид овард, то дар он биёромед ва рӯзро равшан кард, то дар он бубинед. Албатта, дар инҳо барои мардуме, ки мешунаванд, нишонаҳоест (бар ваҳдонияти Худованд)!
68. Гуфтанд: «Худо фарзанде гирифтааст». Пок аст! Бениёз аст! Аз они ӯст ҳар чӣ дар осмонҳову замин аст! Шуморо бар он сухан далеле нест. Чаро дар бораи Худо чизҳое мегӯед, ки ба он огоҳ нестед?
69. Бигӯ: «Онҳо, ки ба Худо дурӯғ мебанданд, растагор намешаванд!»
70.Бархӯрдориест дар дунё, он гоҳ бозгашташон ба сӯи Мо. Сипас ба ҷазои куфр варзиданашон азобе сахташон мечашонем.
71. Барояшон достони Нӯҳро бихон, он гоҳ, ки ба қавми худ гуфт: «Эй қавми ман, агар истодани ман дар миёни шумо ва ёдоварии оёти Худо бар шумо гарон меояд, ман бар Худо таваккул мекунам. Пас, дар кори худ ҳамроҳи бутонатон азм кунед, чунон ки ҳеҷ чиз аз коре, ки мекунед, бар шумо пӯшида набошад (яъне, бемалол ва ошкоро якҷоя бо бутҳо кор гиред, ман парвое надорам) ва ба душмании ман қадам ба пеш ниҳед ва маро мӯҳлат мадиҳед!
72. Ва агар эъроз (сарпечӣ) кардед, ман аз шумо ҳеҷ музде нахостаам, ки музди ман бо Худост ва ман амр шудаам, ки аз таслимшудагон бошам!»
73. Дурӯғ пиндоштандаш ва Мо ӯ ва ҳамроҳонашро дар киштӣ бираҳонидем ва ононро ҷонишини пешиниён сохтем ва касонеро, ки оёти Моро дурӯғ мешумурданд, ғарқ кардем. Пас бингар, ки оқибати бимдодашудагон чӣ гуна буд!
74. Он гоҳ пас аз ӯ паёмбароне бар қавмашон фиристодем ва онон далелҳое равшан оварданд, вале мардум ба он чӣ пеш аз он дурӯғ бароварда буданд, имон наоваранда буданд. Бар дилҳои таҷовузкорон инчунин мӯҳр мениҳем!
75. Ва пас аз онҳо Мӯсову Ҳорунро ҳамроҳи оётамон бар Фиръавну бузургони қавмаш фиристодем. Ва онон саркашӣ карданд ва мардуме табаҳкор буданд.
76. Ва чун ҳақ (мӯъҷизаҳои Мӯсо, ки иборат аз асо ва яди байзо аст) аз назди Мо ба сӯи онҳо омад, гуфтанд, ки ин ҷодуе ошкор аст.
77. Мӯсо гуфт: «Оё сухани ҳақро, ки инак, бар шумо нозил шудааст, ҷоду мехонед ва ҳол он ки ҷодугарон наҷот намеёбанд!»
78. Гуфтанд: «Оё пеши мо омадаӣ, то моро аз он дин, ки бар он падарони худро ёфтаем, дур созӣ, то шуморо (Мӯсо ва бародараш ҳорунро) дар замин сарварӣ бошад. Вале мо бовардорандаи шумо нестем!»
79. Ва Фиръавн гуфт: «Ҳамаи ҷодугарони доноро назди ман биёваред!»
80. Пас, чун ҷодугарон омаданд, Мӯсо гуфт: «Бияфканед, ҳар чиро, ки бояд бияфканед!»
81. Чун бияфканданд, Мӯсо гуфт: «Он чӣ шумо овардаед, ҷодуст ва Худо онро ботил хоҳад сохт, зеро Худо кори фасодкоронро ба салоҳ намеоварад!
82. Ва Худованд бо суханони худ ҳақро ба исбот мерасонад, агарчи гунаҳкоронро нохуш ояд».
83. Аз бими озори Фиръавн ва бузургони қавми ӯ, ҷуз гурӯҳе аз онҳо ба Мӯсо имон наёварданд. Ва ҳамоно Фиръавн дар замин бартарӣ меҷуст ва ӯ аз таҷовузкорон буд.
84. Ва Мӯсо гуфт: «Эй қавми ман, агар ба Худо имон овардаед ва таслими фармон ҳастед, ба ӯ таваккул кунед!»
85. Пас, гуфтанд: «Бар Худо таваккул кардем, эй Парвардигори мо, моро мағлуби ин мардуми ситамкор макун (то гумон накунанд, ки онҳо барҳақанд),
86. ва ба раҳмати худ моро аз ин кофирон раҳоӣ бахш!»
87. Ба Мӯсо ва бародараш ваҳй кардем, ки барои қавми худ дар шаҳри Миср хонаҳо бигиред ва хонаҳои худро ибодатгоҳ созед ва намоз гузоред ва мӯъминонро мужда деҳ.
88. Мӯсо гуфт: «Эй Парвардигори мо, ба Фиръавну бузургони қавмаш дар ин ҷаҳон зинату (қасрҳо, хидматгорон, маркабҳо ва дигар моли дунё) амвол додаӣ, эй Парвардигори мо, то дигаронро аз роҳи Ту гумроҳ кунанд. Эй Парвардигори мо, амволашонро нобуд соз ва бар дилҳояшон муҳр неҳ, пас имон наёранд, то он гоҳ, ки азоби дардоварро бубинанд».
89. Гуфт: «Хости Шумо иҷобат шуд, собитқадам бошед ва аз тариқаи нодонон пайравӣ макунед».
90. Мо бани Исроилро аз баҳр гузаронидем. Фиръавну лашкариёнаш ба қасди ситаму таҷовуз ба таъқибашон пардохтанд. Чун Фиръавн ғарқ мешуд, гуфт : «Имон овардам, ки ҳеҷ худованде ҷуз он ки бани Исроил ба он имон овардаанд, нест ва ман аз таслимшудагонам».
91. Оё акнун? Ва ту пеш аз ин исён мекардӣ ва аз муфсидон будӣ.
92. Имрӯз ҷисми туро (аз амвоҷ ва моҳиёни дарё) наҷот медиҳем (ба берун меафканем), то барои онон, ки пас аз ту мемонанд, ибрате бошӣ ва ҳол он ки бисёре аз мардум аз оёти Мо ғофиланд!
93. Албатта, бани Исроилро дар маконе некӯ ҷой додем ва аз покиҳо рӯзияшон додем ва то он ҳангом, ки соҳиби дониш нашуда буданд, ихтилофе надоштанд. Парвардигори ту дар рӯзи қиёмат дар он чӣ ихтилоф мекарданд, миёнашон ҳукм хоҳад кард!
94. Агар дар он чӣ бар ту нозил кардаем, дар шубҳа ҳастӣ, аз онҳое, ки китоби осмонии пеш аз туро мехонанд, бипурс. Ҳаройна ҳақ аст он чӣ аз ҷониби Парвардигорат бар ту нозил шудааст. Пас набояд дар шумори шубҳакунандагон бошӣ!
95. Ва аз онон, ки оёти Худоро дурӯғ мешуморанд, мабош, ки дар зумраи зиёнкунандагон бошӣ.
96. Касоне, ки сухани Парвардигори ту (ҳукми Худованд бар лаънат ва ғазаб бар онҳо) дар бораи онон собит шуд, имон намеоваранд,
97. Агарчи бар онҳо ҳар нишона ва мӯъҷизае биёяд, то он гоҳ, ки азоби дардоварро бубинанд.
98. ҳеҷ қавм ва миллате (ки дар қаряҳо ва ободиҳо дар гузашта зиндагӣ мекарданд, ба таври дастаҷамъӣ дар баробари паёмбарони илоҳӣ ба мавқеъ) имон наёварданд, то имонашон барояшон судманд бошад, магар қавми Юнус, ки чун имон оварданд азоби хоркунандаро дар дунё аз онон ба дур доштем ва эшонро то замони муайяне (ки хостаем бимонанд, аз зиндагӣ бархурдор кардем) .
99. Агар Парвардигори ту бихоҳад, ҳамаи касоне, ки дар рӯи заминанд, имон меоваранд. Оё ту мардумро маҷбурӣ вомедорӣ, ки имон биёваранд?
100. Бе хости Худо ҳеҷ касро нарасад, ки имон биёварад. Ва азобро бар касоне, ки хиради хеш ба кор намебаранд, муқаррар мекунад.
101. Бигӯ: «Бингаред, ки чӣ чизҳое дар осмонҳову замин аст!» Ва ин оёту ҳушдорҳо қавмеро, ки имон намеоваранд, суд намекунад!
102. Оё ҷуз ин аст, ки интизории рӯзеро мекашанд, монанди рӯзҳое, ки пешиниёнашон мунтазираш буданд? Бигӯ: «Интизорӣ бикашед, ки ман низ бо шумо мунтазирам!»
103. Он гоҳ паёмбаронамон ва касонеро, ки имон овардаанд, мераҳонем. Зеро бар Мо лозим аст (аз фазлу карами Худо), ки мӯъминонро бираҳонем.
104. Бигӯ: «Эй мардум, агар шумо дар дини ман шак доред, ман чизҳоеро, ки ба ҷои Аллоҳ мепарастед, намепарастам. Ман Аллоҳро мепарастам, ки шуморо мемиронад ва амр шудаам, ки аз мӯъминон бошам!»
105. Ва ба дини холис ва яктопарастӣ рӯй овар ва аз мушрикон мабош!
106. Ба ҷои Аллоҳ онеро (касеро ё чизеро), ки ба ту на суд мерасонад ва на зиён, махон. Агар чунин кунӣ, аз ситамкорон хоҳӣ буд.
107. Ва агар Худо ба ту зиёне бирасонад, ҷуз ӯ касе дафъи он натавонад кард. Ва агар барои ту хайре бихоҳад, ҳеҷ кас фазли ӯро бознатавонад дошт. Худованд фазли худро ба ҳар кас аз бандагонаш, ки бихоҳад, мерасонад (ва касе наметавонад монеъи он гардад) ва ӯ омурзандаву меҳрубон аст!
108. Бигӯ: «Эй мардум (мардуми саросари ҷаҳон, чӣ ҳамасрону чӣ ояндагон), паёми ростин (ки қуръон аст) аз ҷониби Парвардигоратон тавассути паёмбари содиқи охирзамон бароятон омадааст. Пас ҳар кас, ки ба роҳи рост (бо имон овардан ба шариъати Худо) ҳидоят ёбад, ҳидоят (нафъи имон) ба суди ӯст . Ва ҳар кӣ гумроҳ гардад (бо пайравӣ аз куфр ва васвасаҳои шайтонӣ), ба зиёни хеш ба гумроҳӣ афтодааст (ва зиёни куфру бединӣ гиребонгири худаш мегардад ва кори ман танҳо таблиғи фармудаҳои Худо аст). Ва ман ӯҳдадори (муроқиби аъмол ва масъули назорат бар афъоли) шумо нестам (ва қудрати онро надорам, ки шуморо аз куфр боздорам ва ба пазириши имон водор созам)».
109. Аз он чи, ки бар ту ваҳй мешавад, пайравӣ кун ва сабр кун (дар баробари азият ва озоре, ки дар роҳи таблиғи рисолати осмонӣ ба ту мерасад), то он ки Худо (миёни ту ва дигарон) доварӣ ва файсала кунад (ва фармони худро содир намояд) ва ӯ беҳтарини ҳукмкунандагон аст!